Jest oparta na założeniu, że ludzkie zachowania i emocje zależą od wyuczonego schematu reagowania na otaczający nas świat i sytuacje, które nam się przydarzają. 

Nie zawsze jednak to, w jaki sposób interpretujemy otaczającą nas rzeczywistość, jest korzystne dla naszego funkcjonowania na poziomie psychologicznym i społecznym. Skoro jednak nauczyliśmy się myśleć w określony sposób, to możemy również oduczyć się niepożądanych schematów myślowych i zastąpić je innymi — bardziej pożądanymi. Dlatego też w procesie psychoterapii poznawczo-behawioralnej terapeuta stara się wpłynąć na procesy poznawcze pacjenta tak, by uzyskać rezultaty pod postacią zmiany jego funkcjonowania i zachowania. W  terapii poznawczo-behawioralnej korzystamy z technik mających na celu zmianę w obrębie wzorców myślenia, emocji i zachowań:

• myślenie wpływa na zachowanie i emocje
• myślenie można monitorować i zmieniać
• zmianę w zachowaniu i emocjach można wywołać przez zmianę w myśleniu
• zmiana zachowania również wpływa na zmianę w myślach i emocjach

Proces terapii opiera się na współpracy terapeuty i pacjenta, w oparciu o zmianę myślenia i zachowania. 

Ta forma terapii uczy jak być „swoim własnym terapeutą”. Dzięki temu, nie tylko pomaga rozwiązać aktualne problemy, lecz również zapobiegać przyszłym.

Kluczowym elementem psychoterapii jest  praca własna, wykonywana w czasie wolnym między sesjami.

Terapia poznawczo-behawioralna – dla kogo?

Terapia poznawczo-behawioralna najlepiej sprawdza się w leczeniu zaburzeń bazujących na lęku i depresji. To terapia bardzo skuteczna i dlatego najczęściej wykorzystywana jest w wyprowadzaniu chorych z fobii, lęków napadowych, lęku uogólnionego, depresji, zaburzeń odżywiania, zaburzeń kompulsywno-obsesyjnych, schizofrenii, ADHD, stresu pourazowego, bezsenności. Ten rodzaj terapii dobrze sprawdza się również  jako technika radzenia sobie ze stresem.